Нам ёсць на каго раўняцца

Семдзесят пяць год мы жывём без вайны.
Мы жывём, а галовы злажылі яны.
Яны – гэта мыжныя хлопцы савецкай зямлі,
Яны – героі Вялікай Айчыннай вайны.

Вы спытайцеся, можа, ім не хацелася жыць?
Не хацелась па родных мясцінах хадзіць?
Ці, магчыма, не мелі жадання кахаць?
На спатканнях з любай дзяўчынай стаяць?

Яны былі такімі ж , як мы!
І жаданні, і мары ў нас з імі адны!
Толькі час быў суровы, бязлітасны лёс.
Не магчыма пра іх мне ўспомніць без слёз.

Я гартаю гісторыю ўласнай сям’і.
Сямейны альбом захавалі бацькі.
З фотаздымка глядзіць прапрадзед Адам.
У сорак трэцім загінуў, баявы капітан.

Быў ён мужны, адважны, за сабой вёў атрад,
Ды забіў прадзядулю фашысцкі салдат.
Забіў…Як рука паднялася на героя вайны?
Засталіся дачушкі назаўсёды адны.

Я гартаю старонкі, Аляксандр прапрадзед.
Позірк юны, адкрыты, шчэ не ведае бед.
У сорак трэцім забралі, у васямнаццаць гадоў!
Не вырнуўся ўжо болей да маці дамоў.

Ён, зусім маладзенькі, абарону трымаў.
Выгнаць з роднай зямелькі ўсіх катаў жадаў.
Толькі трапіў той хлопчык у пекла вайны,
І героем застаўся маладым назаўжды.

Яго імем названы ўсе хлопцы ў сям’і,
Гэта імя святое для нашай радні.
Подзвіг воінаў мужных нам нельга забыць,
Не дай Бог нам такое зноў перажыць!

Я вяртаюсь у сучаснасць, у нашы часы.
Мы жывём семдзесят пяць год без вайны.
І, напэўна, забылі сэнс слова герой.
Герой, у каго грошы льюцца ракой?

Самы час азірнуцца ўсім разам назад,
Прыгадаць з фотаздымка сумленны пагляд,
Прыгадаць, што ў кожнай беларускай сям’і
Свае Аляксандры-героі былі!

Мы будзем раўняцца на іх у жыцці,
Каб мужна, бясстрашна свой лёс нам прайсці,
Каб дзеці і ўнукі жылі без вайны,
У сяброўстве і згодзе краіны былі.

Послание ветерану

Сижу напротив человека, который часто видит сны
Про время, когда все на свете были войной поглощены.
Его охватывает ужас о тех, о прожитых годах,
Когда в душе был постоянно гнетущий беспрерывный страх.

Те сны как будто переносят на поле битвы, где опять
Он защищает своих близких, где враг не должен наступать.
Вот слышен рокот самолетов, звук перестрелки, вой сирен,
Но всё значенья не имело, ведь он спасти всех так хотел.

Я слушаю рассказ об этом, и подступает к горлу ком.
Как много силы и отваги в том духе было боевом!
Спустя полвека на параде горят огнем его глаза,
И по морщинкам аккуратно стекает горечи слеза.

Его рассказ запал мне в душу, подумала я про себя:
«А я смогла бы как те люди, смогла бы точно так же я?
Смогла бы я отбросить страхи и крепко на ногах стоять,
С такой же волей и отвагой смогла бы землю защищать?

И чтоб гордились мною предки, что я была тогда смела».
Подумала я в ту секунду, что всё бы это я смогла!